Rozpoczęcie działania często jest całkiem przyjemną częścią procesu. Przyjemnie jest robić plany, wyobrażać sobie osiągnięcie celu. Problem pojawia się po pewnym czasie, gdy ta pierwsza iskra wygasa, różnego rodzaju problemy dnia codziennego biorą górę i wyznaczone cele tracą na znaczeniu w ich obliczu, lub nawet wydają się przeszkodą w poradzeniu sobie z codziennością. Zdarza się też, że zmiany, które wprowadzamy, do których dążymy, są tak dużę, że momentami nas przerażają. Mogą nawet budzić wątpliowści co do zasadności swoich planów.
Osobiście często się z tym zmagam i nie sądzę, bym była odosobnionym przypadkiem. Znam wiele osób, które zaczynają się zdrowo odżywiać, chodzić na fitness, biegać itp, jednak po pewnym czasie dopada je zmęczenie, brak czasu na przygotowywanie posiłków czy udział w zajęciach, a po złamaniu kilku danych sobie obietnic - rezygnują całkowicie z wyznaczonego celu, czy odkłądają go "na potem". Wiele osób planuje zdobycie nowych kwalifikacji, np. język obcy, jednak przejściowe problemy finansowe czy też nadmiar codziennych zajęć powodują kryzys, który ostatecznie tłumi zapał do nauki i także powoduje odłożenie tych planów. Podobne przykłady można mnożyć - zmiana pracy, założenie działalności gospodarczej, napisanie książki itd.
Kryzys motywacji zdarza się więc często. Jak zatem sobie z nim radzić? Moim zdaniem najlepszym sposobem jest zadanie sobie pytania: "czy chcę kontynuować tą czynność, czy też nie"? Wydaje się to banałem, wręcz pytaniem retorycznym. Jednak niejednokrotnie szczera odpowiedź może nas zaskoczyć, a na pewno może zmienić nastawienie.
Jeśli postanowiłaś poprawić swoją kondycję, bo nie czujesz się komfortowo dostając zadyszki już przy wspięciu się po schodach na pierwsze piętro, a w twojej głowie mnożą się wymówki sugerujące rezygnację z zaplanowanego treningu, to pod wpływem zadania sobie takiego pytania powinnaś wyobrazić sobie siebie zdyszaną do nieprzytomności po pokonaniu kilku schodów. Jeśli to cię przeraża, to szybko odzyskasz chęć do ćwiczeń. Natomiast jeżeli postanowiłaś się odchudzić, by zrobić na złość swojemu byłemu, koleżance czy po prostu kupić zbyt krótką mini, to może to pytanie uświadomi, ci, że w rzeczywiśtości wolisz siebie z lekkimi krągłościami i wcale nie masz ochoty dążyć do anorektycznego rozmiaru zero.
U mnie sprawdza się powiedzenie "Mogę wszystko, nic nie muszę" - trochę mnie ono bawi, ale daje też poczucie swobody i wyboru. Od razu lepiej się czuję z taką świadomością :)
Tylko jak sobie poradzić z kryzysem, który odbiera nam energię do działania, choć szczerze chcemy dążyć do swojego celu? O tym w kolejnym poście;)
